Prawdziwe przebaczenie jest gwarancją, a nie uczuciem. Kiedy naprawdę wybaczamy innym osobom, składamy obietnicę, że nie wykorzystamy ich poprzedniego występku przeciwko nim. Prawdziwe przebaczenie jest rodzajem wdzięczności. Kiedy przebaczamy innym, okazujemy im miłosierdzie, które sami często otrzymywaliśmy i za które byliśmy wdzięczni.
Prawdziwe przebaczenie
Jest to akt miłości. Jest najzdrowiej, najgłębiej, bo wyrasta z pokory i precyzji. Jest to działanie wymagające, ponieważ jeśli ktoś inny jest całkowicie winny w danej sytuacji, a my jesteśmy bez winy; wciąż w nas wszystkich są niedoskonałości i niedoskonałości, które mogą być naszym najlepszym nauczycielem. Możemy nie rozpoznać prawdziwego przebaczenia, nawet jeśli go doświadczyliśmy.
Jednak czujemy to w naszym własnym ciele, że coś nas opuściło i nie nosimy tego ciężaru, który kiedyś nosiliśmy. Mamy tendencję do odczuwania raczej żalu niż gniewu w tych okolicznościach i zaczynamy odczuwać żal do człowieka, który nas skrzywdził, zamiast złościć się na niego. Napięcia mięśniowe, które przyszliśmy założyć, że są zwyczajne, zostają złagodzone. Stajemy się mniej podatni na choroby lub na dużo poważniejsze schorzenia.
Układ odpornościowy
Nasz system odpornościowy podnosi się, a mięśnie twarzy zawodzą. Jedzenie smakuje lepiej, a świat wydaje się jaśniejszy. Depresja radykalnie się zmniejsza. Stajemy się bardziej dostępni dla innych i dla siebie. Prawdziwe przebaczenie nie prowadzi do wymuszonych zjazdów, ponieważ może istnieć kilku mężczyzn i kobiet, których lepiej jest nie widzieć, nie słyszeć od nich, a nawet nie brać pod uwagę przez więcej niż kilka chwil w dowolnym momencie. Ale pomaga nam pozwolić ludziom odejść od naszych idei, uwolnić ich od wszelkich pragnień, które mogłyby ich skrzywdzić i przynieść nam czystą wolność.
Możemy mieć zdolność odkrycia prawdziwego przebaczenia w ciągu minuty, ale częściej zajmuje to tygodnie, miesiące, a czasem lata. Jest to coś, na co musimy się otworzyć, zaprosić je do środka, i to idzie tylko w jedną stronę. Tak jak moglibyśmy chcieć nauczyć się przebaczać sobie samym, zanim moglibyśmy udzielić autentycznego przebaczenia, twarzą w twarz lub po cichu innym. Aby szukać naszej drogi w kierunku prawdziwego uprzedzenia, możemy chcieć ominąć nasze racjonalne myśli. Jak to głęboko podziwia logiczny umysł, aby naprawdę wybaczyć komuś, kto nas zranił, znęcał się nad nami, zranił usto wybaczyć całkowicie komuś, kto usunął życie kogoś, kogo kochamy lub obraził nas, nie rozumiejąc nas.
Należy pamiętać, że
Nie ma żadnego prostego sposobu, by mówić o ominięciu go, a już na pewno nie ma łatwego sposobu, by wprowadzić prawdziwe przebaczenie w życie. Tak trudne, jak to jest, prawdziwe oświecenie jest ostateczną cnotą, maksymalnym punktem miłości, jak to głosi: Będę próbował dalej cieszyć się życiem w tobie, boskością w tobie, czy duszą w tobie. Pomimo tego, że całkowicie gardzę tym, co zrobiłeś lub za czym się opowiadasz.
Co więcej: Będę starał się postrzegać cię jako równego sobie, a twoje życie jako mające taką samą wartość jak moje własne, choć brzydzę się tym, co robisz i wszystkim, za czym się opowiadasz. Ponieważ prawdziwe przebaczenie jest, w swojej surowej formie, cnotą, która jest niepokojąca i konfrontująca, a zarazem uzdrawiająca i podnosząca na duchu. Istotne jest, aby jasno powiedzieć, że nie ma żadnej pomyłki pomiędzy przebaczeniem a akceptacją. Rozszerzanie naszego prawdziwego przebaczenia nie oznacza, że usprawiedliwiamy działania, które wyrządziły nam krzywdę, ani nie oznacza, że musimy odnaleźć tych, którzy nas skrzywdzili. Prawdziwe przebaczenie jest jedynie ruchem mającym na celu uwolnienie i ułatwienie naszego serca od bólu i nienawiści, które je wiążą.
Co robić?
Wymóg prawdziwego przebaczenia zaczyna się od aktu zdrady, okrucieństwa, straty lub separacji. Czasami tym, co zostało utracone jest zaufanie. Czasami jest to poczucie pewności co do nas samych, co do tego kim jesteśmy, jak jesteśmy postrzegani i za czym się opowiadamy. Cierpienie, które poprzedza prośbę o autentyczne przebaczenie, nie jest mile widziane. Może to być gruz w naszym życiu, który w końcu i boleśnie obrócimy w złoto świadomości. Ale często wleczemy się ku temu zrozumieniu tylko z wielkim wahaniem. Krzywda i cierpienie zmuszają nas do rozszerzenia naszego psychologicznego arsenału, nawet jeśli odsuwają nas od bezpieczeństwa tego, co znane. Zmusza nas do zastanowienia się nad tym, jakie są nasze wartości i jak mogą nas one zachęcić, do jakich mocnych stron mamy odwagę się przyznać, a jakie musimy natychmiast zdobyć.
Wszystko to jest zbyt ożywcze, aby mogło być w jakikolwiek sposób uspokajające. Czasami używamy terminu przebaczenie, kiedy bardziej dokładnie usprawiedliwiamy się za coś, co zrobiliśmy lub czego nie zrobiliśmy. Usprawiedliwianie nie oznacza akceptacji tego, co zostało zrobione lub czego nie zrobiono. Oznacza to po prostu, że ktoś wykrzykuje to, co zrobił; prawdopodobnie życząc sobie, aby wydarzenia potoczyły się inaczej; lub ktoś jest optymistą, że to się nie powtórzy; i sprawę można zostawić. Prawdziwe przebaczenie nie jest tą samą sprawą. Wydaje się, że oświeca ono zupełnie inną sferę doświadczeń; miejsce, które jest bardziej ponure, mroczne, cieniste, o wiele bardziej zagmatwane; miejsce, w którym jest jakiś element strachu, okrucieństwa, zdrady lub złamania zaufania.
Wniosek
Rozszerzenie naszego autentycznego przebaczenia może być aktem najwyższej miłości i łagodności, ale jest też trudne. Wymaga, aby jedna ze stron stanęła w obliczu prawdy i nauczyła się z niej czegoś wartościowego. Nie polega na akceptowaniu, minimalizowaniu, usprawiedliwianiu, odrzucaniu lub udawaniu, że zapomnieliśmy o tym, co zostało zrobione. Nawet w najbardziej tragicznych warunkach, na długo zanim możliwe stanie się jakiekolwiek wydanie prawdziwego przebaczenia, bezosobowa miłość; miłość, która nie czyni różnicy między nami a wszystkimi innymi żyjącymi zwierzętami, wymaga, abyśmy porzucili idee zemsty. To może nie oznaczać, że przestaniemy być wściekli, jeśli złość jest tym, co czujesz.
Prawdziwe przebaczenie z pewnością nie oznacza udawania, że wszystko jest w porządku, kiedy tak nie jest. Nie oznacza to również konieczności podjęcia jakichkolwiek działań, które są wymagane, aby naprawić przeszłe krzywdy lub obronić się przed przyszłością. Często mówimy o prawdziwym przebaczeniu w sposób, który sugeruje, że oddajemy coś, jeśli przebaczamy. Albo że przyjmujemy coś w zamian, kiedy inni nam wybaczają. To jest fałszywe. Oferowanie prawdziwego przebaczenia lub pozwolenie prawdziwemu obywatelstwu na zaistnienie w jakiejkolwiek formie w nas, niczego nam nie zabiera. Uwalnia nas do czegoś, co zawsze jest w nas, od czego się uwolniliśmy: poczucie jedności wyrażone poprzez cechy zaufania, wiary, nadziei i miłości. Osoba, która przebacza, nigdy nie przywołuje przeszłości w twarz tej osobie. Kiedy przebaczasz, to tak, jakby to się nigdy nie wydarzyło. Prawdziwe przebaczenie jest całkowite i kompletne.
